λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων Vs Χάρι Πότερ

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου του Γιώργου Κ. Παναγιωτάκη "Το μυστικό καταφύγιο, λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων" και δεν μπορώ να καταλήξω αν είναι τελικά ένα βιβλίο που αγάπησα ή όχι. 

Νομίζω πως αν το είχα διαβάσει πριν από 10 χρόνια, πριν από τον πρώτο τόμο του Χάρι Πότερ, θα είχα μια πιο ξεκάθαρη εικόνα, μιας και πρόκειται για ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο, καλογραμμένο και με ένα πάντα επίκαιρο θέμα. 

Αλλά τώρα... Μετά από το Χόγκουαρτς το σχολείο της Μήδειας Κρακατόα δεν μπορεί να σε εντυπωσιάσει το ίδιο. Ο Χάρι, η Αλίλα, ο Μάρκος και η Πέτρα Λουίζα δεν μπορούν να αγαπηθούν όσο ο Χάρι, ο Ρον και η Ερμιόνη. Όχι γιατί δεν το αξίζουν, αλλά γιατί ήρθαν δεύτεροι.

Βέβαια μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι εκτίμησα την επιλογή του συγγραφέα να δώσει στα ίδια τα παιδιά τη διαφορετικότητα κι όχι στο ραβδί τους. Τα νιώθω πιο υπαρκτά έτσι τα παιδιά. Μπορεί να μην έχουν πτερύγιο, να μη γίνονται διπλά ή να μην προκαλούν σεισμό κάθε φορά που κλαίνε, αλλά σίγουρα είναι όλα διαφορετικά με ένα ξεχωριστό χάρισμα το καθένα.

Σε κάθε περίπτωση αξίζει να το διαβάσετε!